Wreszcie udało się niebiańskiej wyprawie dotrzeć do kresu misji w poszukiwaniu Boga. Wprawdzie na początku trzeciego tomu Bram Światłości po raz kolejny mamy do czynienia z niewiele wnoszącymi losowymi spotkaniami bohaterów z istotami z mitów wszelakich, to wydarzenia u kresu podróży i uzyskane odpowiedzi rekompensują znój przedzierania się przez nudniejsze fragmenty powieści. Trochę zgrzyta tylko wątek Asmodeusza, a zwłaszcza łatwość, z jaką udaje mu się uporać z problemami. Bardzo dobrze natomiast zostały poprowadzone wydarzenia w Otchłani, które są ciekawsze nawet od głównego wątku Abaddona; niestety, ponieważ jest to wątek poboczny, Kossakowska poświęciła mu zdecydowanie mniej miejsca niż Aniołowi Zagłady. Wydaje się, że to już pożegnanie autorki z cyklem anielskim, choć podobne wrażenia można było mieć po lekturze Siewcy wiatru. Ciekawą rzeczą i wartą rozwinięcia może być postawa Gabriela w epilogu. Pozostaje mieć cichą nadzieję, że nie jest to ostateczne pożegnanie z bardzo ludzkimi aniołami i demonami.
W zasadzie tytuł mówi o książce wszystko. Jest to drugi (i nie ostatni) tom cyklu o Virionie, który w przyszłości zostanie szermierzem natchnionym (co wiemy z trylogii o Achai) - opowiada on o obławie urządzonej w celu schwytania zbiegłego bohatera tytułowego i jego próbach ucieczki. Lektura jest łatwa, szybka i przyjemna - Virion ucieka, co chwilę wpadając z deszczu pod rynnę, wysłannicy cesarstwa próbują go wytropić, a Ziemiański próbuje pokazać przemianę protagonisty z naiwnego chłopaka w szermierza natchnionego. Na razie jednak autorowi idzie bardzo powoli. Na deser dostajemy starą sztuczkę z cliffhangerem mającym zachęcić do kupna kolejnego tomu - ponieważ przeczytałem już dziesięć książek osadzonych w świecie Achai, to i na jedenastą się pewnie skuszę...
Kolejna z przeczytanych przeze mnie książek miesiąca w Nowej Fantastyce od początku uderza oryginalną formułą. Autor Narzeczonej księcia będący zarazem reżyserem filmu o tym samym tytule wspomina we wstępie proces produkcji obrazu, a potem zaczyna snuć opowieść. Ta zaś jest według niego skróconą wersją powieści innego autora, niejakiego Morgensterna. W fikcyjnym oryginale bowiem było tyle dłużyzn, że trzeba było sporo rzeczy powycinać i zostawić samą akcję, żeby się go dało czytać. Zastosowany przez Goldmana zabieg przyniósł bardzo dobry efekt, bo choć fabuła nie jest bardzo skomplikowana, a język infantylny (według Goldmana utwór Morgensterna czytał mu ojciec, a teraz on sam chce go przeczytać wnukowi), to całość wypada bardzo dobrze.
Zbiór dwunastu opowiadań, które łączy motyw niezbyt rozgarniętego lub dokonującego złego wyboru bohatera. I to jest jedyna cecha wspólna tych tekstów, bo mamy tu sporą różnorodność, jeśli chodzi o konwencję czy estetykę. Jadowska pisze humorystyczne urban fantasy, Podlewski zabiera nas po raz kolejny do uniwersum Głębi (tym razem do czasów sprzed książkowej tetralogii), Komuda daje jedno z opowiadań o Jaksie, które później umieszcza w zbiorze poświęconym temu bohaterowi, Biedrzycki zaś umieszcza swój tekst w realiach czarnobylskiej Zony, co jakiś czas sprzedając sójkę w bok Michałowi Gołkowskiemu. Jest fantasy, jest SF i jest też horror. A ja miałem dzięki tej antologii możliwość poznania kolejnych kilku ciekawych autorów.
Czytam:
- Jonathan Swift - Podróże Guliwera - 56%
- Vladimir Wolff - Rozpoznanie bojem - 44%
- Caitlin R. Kiernan - Tonąca dziewczyna - 43%
- Kenneth Grahame - O czym szumią wierzby - 41%
- Ursula K. Le Guin - Sześć światów Hain - 23%
- Monika Witkowska - Z plecakiem przez świat. Vademecum podróżnika - 21%
- Jan Brzechwa - Brzechwa dzieciom. Dzieła wszystkie. Wiersze - 21%
- Arkady Fiedler - Madagaskar. Gorąca wieś Ambinanitelo - 14%
- George R.R. Martin - Gra o tron - 13%
- Maria Konopnicka - O krasnoludkach i sierotce Marysi - 6%
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz