Piąta część cyklu Armageddon, w którym po śmierci przywódców najpotężniejszych państw świata Polska staje się lokalnym mocarstwem (co oczywiście nie podoba się tym, którzy do tej pory rozdawali karty). Destabilizacja najsilniejszych prowadzi do kolejnych konfliktów zbrojnych - w Rozpoznaniu bojem Wolff przedstawia głównie problemy na linii rosyjsko-tureckiej, a swoje grosze dorzucają też islamscy terroryści. No i żeby nie było za prosto, za wszystkimi wydarzeniami stoi ktoś jeszcze. W taki kocioł zostają wrzuceni bohaterowie: Cyrus Parker i Ernest Wolski, niegdyś żołnierze, teraz pracownicy wysoko postawionej "firmy ochroniarskiej". Wolff jak zwykle bardzo dobrze radzi sobie z opisywaniem konfliktów i działań różnych grup. niestety mam wrażenie, że tym razem spróbował złapać zbyt wiele srok za ogon i na ponad trzystu pięćdziesięciu stronach umieścił tylko wstęp do właściwej powieści (w sumie podobny zabieg zastosował w cyklu Stalowa Kurtyna, którego trzy ostatnie tomy stanowią zamkniętą całość). Z niecierpliwością czekam więc na dalszą część.
Monika Witkowska, która znana jest mi raczej jako autorka książek o wysokich górach, postanowiła napisać poradnik dla początkujących podróżników czy też turystów indywidualnych. Umieściła w nim wiele praktycznych rad co do tego, jak zorganizować sobie wyjazd, jak zadbać o transport i noclegi czy też jakie niebezpieczeństwa i nietypowe sytuacje mogą się przydarzyć. Wiele spośród poruszanych przez autorkę zagadnień jest wzbogaconych o opis wydarzeń, które ją spotkały. Na pewno więc jest to pozycja przydatna dla tych, którzy chcieliby wyruszyć w świat, ale się boją. Warto mieć jedna na uwadze fakt, że bardziej doświadczeni globtroterzy o większości z opisanych tu rzeczy już wiedzą i książka im się na niewiele przyda.
Przeczytałem tę książkę w ramach akcji Zew Zajdla. Wspominałem już kiedyś, że po niemiłych doznaniach związanymi z opowiadaniami Anny Brzezińskiej bardzo ostrożnie podchodzę do jej twórczości. tym razem jednak zostałem zauroczony językiem i sposobem prowadzenia opowieści. Najnowsza powieść autorki złożona jest z serii zeznań domniemanej wiedźmy oskarżonej o zamordowanie inkwizytora. Brzezińska ustami bohaterki opowiada historię jej życia w taki sposób, że miałem duże wątpliwości, która z wersji historii jest prawdziwa. Wszystko jest świetne językowo i intrygujące fabularnie. Mój faworyt numer jeden do Nagrody Zajdla (o ile Krystyna Chodorowska, Marta Kisiel i Martyna Raduchowska, których powieści jeszcze mi zostały do przeczytania, nie wykażą się jeszcze bardziej).
Zacząłem to czytać Synowi na dobranoc, po czym okazało się, że jest to lektura bardzo nie dla dzieci. Książka jest powszechnie znana (przynajmniej w części dotyczącej liliputów), ale po przeczytaniu stwierdzam, że nie przetrwała próby czasu. O ile jeszcze uwagi bohatera na temat natury ludzkiej i sprawowania rządów są ponadczasowe i można by je odnieść także do współczesności, to język, jakim posługuje się Swift (a może tłumacz?), jest warsztatowym potworkiem. Niestety nie wystarczy mieć czegoś do powiedzenia, trzeba też umieć to odpowiednio przekazać, a autorowi to zdecydowanie nie wyszło.
Czytam tę Kisiel i czytam, i powoli zaczynam rozumieć zachwyty nad jej twórczością. Osobiście nadal nie uważam jej za wybitną, ale zaczynam dostrzegać, że coś fajnego w niej siedzi. Małe Licho... jest kontynuacją Dożywocia i Siły niższej i koncentruje się na najmłodszym członku ferajny bohaterów, Bożydarze zwanym Bożkiem lub Niebożątkiem. Przed Bożkiem staje wielkie wyzwanie: pora włączyć się w państwowy system edukacji po wielu latach izolacji od społeczeństwa. Oczywiście autorka przedstawia wydarzenie z właściwą dla siebie dawką humoru, przy czym pozwala sobie w odpowiednim momencie mocno umrocznić opowieść. A do tego wszystkiego jest to bardzo dobre rozważanie na temat więzi rodzinnych i rodzicielstwa. Bardzo duży plus dla autorki.
Lubię antologie - w związku z drastycznym skurczeniem się rynku fantastycznych czasopism publikujących opowiadania, krótką formę można spotkać teraz w zinach, sieci i w antologiach właśnie. Dlatego też staram się śledzić, jakież to nowe zbiory opowiadań ukazują się w naszym pięknym kraju. A jednak nowe wydawnictwo Śląskiego Klubu Fantastyki przegapiłem. Dowiedziałem się o nim dopiero przy ogłoszeniu nominacji do Nagrody Zajdla, kiedy okazało się, że dwa opowiadania ze Skafandra i melonika powalczą o statuetkę. Widać, że mimo kiepskiego marketingu (znam osobiście parę osób z ŚKF-u, profile paru z nich obserwuję na Facebooku), można zdobyć nominację. A najlepsze, że są to wyróżnienia jak najbardziej zasłużone. Wszystkie teksty są co najmniej dobre; utrzymane są w różnych konwencjach: od fantasy po SF, jest i kryminał i przygodowy pseudosteampunk. Łączy je pojawienie się tytułowych skafandrów lub meloników. Ten drugi rekwizyt wywołał aż u dwóch autorek potrzebę opowiedzenia o boliwijskich cholitas. Co ciekawe, wszystkie opowiadania poza ostatnim, którego autorem jest Michał Cholewa, zostały napisane przez kobiety. Widać, że kobieca fantastyka rośnie w siłę (potwierdzają to też wyniki Zajdlowych nominacji - 9 na 12 utworów jest autorstwa pań), co cieszy, bo przecież kiedyś była to domena zarezerwowana niemal wyłącznie dla panów. Sekcji literackiej ŚKF należą się ogromne brawa za to, co przygotowała. I to za darmo - e-booka można pobrać z sieci bezpłatnie.
Czytam:
- Caitlin R. Kiernan - Tonąca dziewczyna - 66%
- Kenneth Grahame - O czym szumią wierzby - 50%
- George R.R. Martin - Gra o tron - 38%
- Jan Brzechwa - Brzechwa dzieciom. Dzieła wszystkie. Wiersze - 29%
- Ursula K. Le Guin - Sześć światów Hain - 27%
- Arkady Fiedler - Madagaskar. Gorąca wieś Ambinanitelo - 21%
- Jesmyn Ward - Śpiwajcie, z prochów, śpiewajcie - 12%
- Dominika Tarczoń - Pieśń o Warszawie - 11%
- Marta Kisiel - Toń - 11%
- Tilmann Bünz - Kraina zimnolubów - 9%
- Maria Konopnicka - O krasnoludkach i sierotce Marysi - 7%
- Piotr Milewski - Dzienniki japońskie. Zapiski z roku Królika i roku Konia - 5%
- antologia - Sny umarłych - 2%
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz