Regularnie sięgam po nowości Komudy, więc i Hubala ominąć nie mogłem. Przyzwyczaił mnie autor do tego, że pisze o Rzeczpospolitej szlacheckiej, ale tym razem postanowił przedstawić biografię jednego z żołnierzy kampanii wrześniowej. To, co mi się spodobało w tej książce, to fakt, że Komuda nie buduje majorowi Dobrzańskiemu pomnika z lukru, ukazując jego przywary jak bycie kobieciarzem czy skłonność do nadużywania alkoholu. I właśnie dzięki temu odczuwa się, że jest to prawdziwa postać, którą mimo wad da się polubić. Nie wiem, na ile Komuda trzymał się faktów historycznych przy tworzeniu powieści, ale z tego, co wiem reakcja rodziny Hubala na książkę jest pozytywna. Mnie też się podobało.
Z początku nie miałem najlepszego zdania o tej książce zawierającej trzy oryginalne zbiory opowiadań Janczarskiego o misiu Uszatku. Poszczególne teksty wydawały mi się za proste, za krótkie i pozbawione polotu, a wszystko przez to, że nie mogłem się ustrzec porównań z Kubusiem Puchatkiem. Męczył mnie język, jakim posługiwał się Janczarski, zdania były jakoś tak koślawo zbudowane, często autor stawiał kropkę, tam gdzie ja postawiłbym przecinek; nie była to zbyt przyjemna lektura. A potem zdałem sobie sprawę, że przygody naszego polskiego niedźwiadka pisane były z myślą o dzieciach w wieku wczesnoprzedszkolnym i jako takie nie mogły być zbyt skomplikowane ani zbyt długie, bo małe dziecko nie jest w stanie skupić przez dłuższy czas uwagi. A ja po prostu jestem na tę książkę za stary. Mój syn natomiast często i intensywnie domaga się powtórnego czytania Misia Uszatka, a że to lektura przeznaczona dla niego, a nie dla mnie, uznam, że on zna się lepiej i jest to bardzo dobra książka. Na pewno ma spore walory edukacyjne; miś poznaje świat, tak jak poznaje go kilkuletnie dziecko, ma podobne problemy i tak samo z wieloma rzeczami sobie nie radzi. Czyli wychodzi na to, że lektura idealna dla przedszkolaków i warto im ją czytać, nawet jeśli trochę trzeba się przy tym pomęczyć.
Historyczne fantasy, po które sięgnąłem pod wpływem jakiejś pozytywnej recenzji, którą gdzieś przeczytałem. Autorce należy się wprawdzie plus za umiejscowienie akcji w ciekawych realiach historycznych - czasy Bolesława Krzywoustego i jego walka o panowanie w kraju - i uczynienie głównym bohaterem Galla Anonima. Ładnie też pokazuje, że tak zwany chrzest Polski był tak naprawdę chrztem Mieszka I, a na odejście ludu od wierzeń pogańskich potrzeba było jeszcze dużo czasu, a w momencie, w którym toczy się akcja powieści były one jeszcze silne. Problemem utworu jest to, że właściwie nigdzie nie zaskakuje. Ot, taka lekka lektura do zaśnięcia. Można przeczytać i nawet będzie to bezbolesne, ale jest wiele innych lepszych lektur, którym warto poświęcić fragment swojego życia.
A tę książkę mogę podsumować jednym zdaniem, które mi się nasunęło po lekturze. Jak mawiał klasyk: "Przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę". No bo tak: cała fabuła sprowadza się do tego, że przedstawiciele różnych frakcji z postapokaliptycznego warszawskiego metra (akcja powieści umieszczona jest w świecie wykreowanym przez Bartka Biedrzyckiego w Kompleksie 7215 i Stacji Nowy Świat) wyruszają na wspólną wyprawę, przy czym najpierw muszą się spotkać i to spotykanie się zajmuje jakieś 70% powieści. Potem jest jeszcze tylko chaotyczna zadyma i zakończenie, którego nie rozumiem. A na deser dwa opowiadania, też nijakie, więc już niczego z nich nie pamiętam. Same się wyparły. Szkoda, lubię postapokalipsę i liczyłem na coś dużo lepszego.
Kolejna porcja literatury z gatunku "Tato, weź mi jakąś książkę poczytaj". Tradycyjnie, jak w poprzednich tomach serii, zbiór zawiera dziesięć tekstów - wierszy lub opowiadań. Są tu takie klasyki jak Chory kotek Stanisława Jachowicza albo Stefek Burczymucha Marii Konopnickiej. Mnie natomiast urzekły prace Anny Stylo-Ginter zdobiące dwie ze zgromadzonych tu poczytajek (jak ładnie określa te utwory wydawca) - Piernikowego rycerza i Parasol. Syna też bardziej zajmowały ilustracje niż tekst, a do niektórych opowiadań musieliśmy podchodzić kilka razy, bo tracił zainteresowanie po kilku stronach. Mimo to pozytywnie odbieram zaprezentowane w tym zbiorze historie, często okraszone morałem, czasem mające jakąś wartość edukacyjną - solidna porcja literatury dziecięcej, dla mnie będąca powrotem do lat pacholęcych.
Mam wrażenie, że czytanie Jadowskiej to realizacja jakichś moich ukrytych masochistycznych skłonności, bo wielokrotnie obiecywałem sobie, że więcej jej książek nie kupię, a i tak za każdym razem sięgam po kolejną. Na szczęście tym razem jest całkiem przyzwoicie. Główna bohaterka, zabójczyni Nikita, jest sto razy mniej irytująca niż Dora Wilk i choć również wszystko może i ze wszystkim sobie poradzi, to jednak nie jest to tak nachalne, jak w przypadku protagonistki poprzedniego sześcioksięgu Jadowskiej. Dziewczyna z Dzielnicy Cudów wprawdzie rozgrywa się w tym samym uniwersum, ale magiczna Warszawa jest zdecydowanie ciekawszym miejscem niż Toruń, no i wspomniana już Dora na kartach powieści pojawia się na szczęście wyłącznie w umyśle Nikity i mam nadzieję, że tak pozostanie także w kolejnych tomach. Jak widać Jadowska nie potrafi zamknąć fabuły powieści w jednej części i musi płodzić tasiemce. Tutaj jeszcze udaje jej się sprawnie poprowadzić fabułę, stworzyć interesujące śledztwo, wprowadzić ciekawe wątki rodzinne, a kołek do zawieszania niewiary solidnie zatrzeszczał tylko raz, kiedy okazało się, kto stoi za wydarzeniami. Liczę na to, że tym razem nie będzie w kolejnych tomach takiego zjazdu z formą, jak w przypadku heksalogii o Dorze.
Grzędowicz to zawsze duże nadzieje na solidną porcję dobrej fantastyki i bardzo ciekawie wykreowany świat, dlatego też, ledwo ukazała się jego najnowsza książka, popędziłem ją kupić. Dostałem wizję niedalekiej przyszłości, gdzie bohaterami są aktywiści mediów społecznościowych, liczy się klikalność, lajkowanie filmów i bycie pierwszym na miejscu zdarzeń w pogoni za sensacją. Do tego dochodzą szemrane układy na szczycie władzy, czyli dostajemy interesujące odbicie otaczającej nas rzeczywistości i prawdopodobną prognozę, jak będzie wyglądał świat za trzydzieści lat. I tak sobie czytam i czytam, i zachwycam się fabułą, która chyba tylko raz zgrzyta, a tu nagle dostaję zakończenie wzięte z kosmosu, kompletnie niepasujące do reszty powieści. Tak jakby wszystkie rozdziały poza ostatnim były nieistotne, a wydarzenia w nich opisane nie miały żadnego znaczenia. Poczułem się mocno rozczarowany.
Najnowsza książka Tomka Michniewicza to zawsze dobry powód do wysupłania z portfela garści złociszy. Fakt, że ma ona już prawie lata, kupiłem ją tuż po premierze, a przeczytałem dopiero teraz, najlepiej prezentuje to, jakie mam zaległości w czytaniu nabytych książek. Tym razem jest to zbiór ośmiu reportaży, które próbują pokazać, jaka jest prawdziwa rzeczywistość i jak bardzo różni się ona od tej medialnej. Michniewicz idzie do miejsc, o których mówi się w telewizji i stara się pokazać je bez pogoni za sensacją. Opisuje z jednej strony prawdziwych ludzi i problemy, z jakimi się mierzą, często spowodowane pracą mediów, a z drugiej zrywa maski, jakie przywdziewają niektóre miejsca na potrzeby turystów, i pokazuje to, co ukryte przed oczami przybyszów. Ta książka to doskonały przykład świetnego dziennikarstwa, w wydźwięku nieco antyamerykańska, ale próbująca przedstawić punkt widzenia, którego się w telewizji nie zobaczy.
I na koniec lista rozgrzebanych lektur:
- Pismo święte Starego i Nowego Testamentu (idzie mi jak krew z nosa - dokończyłem Drugą Księgę Królewską i zacząłem Pierwszą Księgę Kronik)
- Paul Kleinman - Kupa wiedzy (tu nieco lepiej - skończyłem 29. lekcję z czterdziestu)
- antologia - Poczytaj mi, mamo. Księga piąta (jestem po dwóch tekstach z dziesięciu)
- Jan Brzechwa - Brzechwa dzieciom. Dzieła wszystkie. Bajki (dopiero zacząłem - czytam drugą bajkę, czyli Szelmostwa lisa Witalisa, ale idzie nam bardzo powoli)
- Dmitrij Głuchowski - Metro 2035 (przeczytałem pierwszy rozdział, ale na razie odkładam, bo śpieszę się z polską literaturą; pewnie wrócę pod koniec miesiąca albo na początku maja)
- Bartek Biedrzycki - Dworzec Śródmieście (też dopiero zacząłem, jestem w trzecim rozdziale, ale mam nadzieję, że pójdzie szybko)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz