Przeczytałem kolejny zbiór nie-Wędrowyczowych opowiadań Andrzeja Pilipiuka. W Przyjacielu człowieka zebrane zostały cztery teksty, z których, co mnie cieszy, aż dwa opowiadają o kolejnych perypetiach doktora Skórzewskiego. Lekarz jest bohaterem otwierającego zbiór tekstu Duchy Poveglii, którego akcja rozgrywa się w Wenecji i gdzie Mamy tu do czynienia z ucieczką ze szpitala psychiatrycznego, eksperymentami na pacjentach, a na tle nieprzyjemnych wydarzeń pojawia się postać tajemniczego gondoliera. Następnym opowiadaniem jest tytyłowy Przyjaciel człowieka, którego bohaterkami są znane już z wcześniejszej twórczości Andrzeja Pilipiuka dwie postapokaliptyczne harcerki, Hydropatia i Halucynacja. W scenerii świata po zagładzie, gdzie część plemion próbuje zdobyć władzę nad ziemiami i zasobami innych, dziewczęta odnajdują artefakt z przeszłości. Oczywiście prawicowy autor w roli najeźdźców obsadził muzułmanów, którzy myślą tylko o tym, żeby wyrżnąć prawdziwych Polaków, a urodziwe Polki zgwałcić, żeby im urodziły potomków, a potem je zabić. Słabe to, ale na szczęście Pilipiukowy korwinizm wylewa się ze stron książki w dużo mniejszym stopniu niż ten, do którego autor zdążył mnie przyzwyczaić. Trzeci tekst, Inne możliwości, to opowieść o Robercie Stormie, miłośniku staroci, będącym alter ego Pilipiuka, który jak zwykle trafia na zagadkę przeszłości, którą próbuje rozwiązać. Szkoad tylko, że bohater, który znalazł w poprzednich opowiadaniach nowy obiekt westchnień, tym razem ani słowem nie wspomina o swojej wybrance, skupiając się na rozmowach z dmuchaną lalą. No i na koniec My, bohaterowie..., kolejna opowieść o doktorze Skórzewskim, tym razem dziewięćdziesięcioletnim, prowadzącym przymusowe badania na rzecz nazistów w czasie drugiej wojny światowej. Ponieważ niechęć autora do sąsiadów zza Odry tajemnicą nie jest, można się łatwo domyślić, jaki los na kartach opowiadania zgotował Germanom Pilipiuk rękami medyka. W czterech tekstach dostałem klasycznego Pilipiuka, który napisał dokładnie to, co zwykle, zmieniając tylko miejsca akcji, stare przedmioty w rękach bohaterów i lokalne legendy. Niczego więcej się nie spodziewałem, więc nie ma we mnie uczucia rozczarowania, bo to jest ten Pilipiuk, którego twórczość, mimo jej niewyszukania, lubię.
Paski postępu:
Aneta Jadowska - Dzikie dziecko miłości - 62%
Agnieszka Stelmaszyk - Mazurscy w podróży. Porwanie Prozerpiny - 48%
Ziemowit Szczerek - Cham z kulą w głowie - 14%
Jerzy Broszkiewicz - Wielka, większa i największa - 4%
Elżbieta Cherezińska - Wojenna korona - 3%
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz