Kolejna cegła Cherezińskiej, po którą sięgnąłem. Jest to kontynuacja wydarzeń opisanych w Koronie śniegu i krwi: po śmierci Przemysła II dochodzi do walki o polską koronę. Ta część skupia się na rywalizacji Władysława, zwanego później Łokietkiem, z Wacławem II; przewija się też Henryk Głogowczyk, ale dość szybko zostaje zepchnięty na margines. Akcja kończy się w 1306 roku, co oznacza, że uzyskanie przez Łokietka tytułu króla Polski zostanie przedstawione w trzecim tomie (o ile autorka nie postanowi rozwinąć cyklu na więcej części). Cherezińska w zajmujący sposób przedstawia historyczne wydarzenia, dodając do nich, nieco większą niż w pierwszej części, szczyptę fantasy. Elementy fantastyczne dodają tylko kolorytu światu przedstawionemu, choć w jednym przypadku wydają się nadużyte (chodzi mi o postać Michała Zaremby). Poza tym drobnym mankamentem Cherezińska nadal trzyma bardzo wysoki poziom i mam nadzieję, że na trzeci tom nie będę musiał czekać kolejnych dwóch lat.
Kuba Ćwiek jest jednym z tych autorów, których książki kupuję zawsze, choć zdarza się, że mnie rozczarowują. Tym razem robi się mroczniej i poważniej niż w innych książkach autora, choć w dalszym ciągu znaleźć tu można sporą porcję humoru. No i po dwóch zbiorach opowiadań przyszła pora na powieść. Powieść, w której dzieje się w zasadzie niewiele i która stanowi przygotowanie gruntu pod kolejny tom lub tomy, ale za to doskonale buduje napięcie w oczekiwaniu na wielki finał. Taka refleksja mi się nasuwa, że Ćwiek skupia się na pisaniu śmiechowych książek (a przynajmniej takie do tej pory trafiały w moje ręce), jak Kłamca, Dreszcz czy pierwsze dwa tomy Chłopców, a lepiej jednak sprawdza się w poważniejszej prozie. Obok świetnego Krzyża Południa bardzo dobre wrażenie wywarła na mnie omawiana właśnie trzecia część Chłopców. Szkoda, że do Zajdla można nominować tylko pięć utworów, bo Kuba otarł się o mój głos.
Tą książką zakończyłem czytanie trylogii Sniegowa Ludzie jak bogowie. Po raz kolejny w czasie lektury czułem się, jakbym oglądał jeden z odcinków Star Treka: Ziemianie z zaprzyjaźnionymi gatunkami kosmitów wyruszają w przestrzeń kosmiczną, żeby dotrzeć do niezbadanego jądra galaktyki, zamieszkanego przez rasę potężnych, obcych istot. Jeszcze raz przekonałem się, że klasyczna space opera jest gatunkiem, który bardzo do mnie przemawia; zorientowałem się też, że narracja pierwszoosobowa bardzo często mnie irytuje. Jednak pomimo tego denerwującego sposobu snucia opowieści, wsiąkłem w lekturę tak, że ciężko mi było się od niej oderwać.
Ciągnie mnie do Szekspira, choć odnoszę wrażenie, że, jeśli się przeczytało jedną jego tragedię, to tak, jakby się przeczytało wszystkie. Zawsze ktoś zachowuje się w sposób moralnie naganny, a na końcu wszyscy główni bohaterowie giną w mniej lub bardziej krwawy sposób. I, co ciekawe, za każdym razem dobrze się to czyta. Tutaj król każe swoim córkom powiedzieć, jak bardzo go kochają: dwie udzielają zadowalającej odpowiedzi, a trzecia sprawia mu zawód i zostaje ukarana. Oczywiście wiadomo, kto okazuje się być dobrym, a kto złym (może to i spoiler, ale pojawia się on już w przedmowie do dramatu, więc sobie na niego pozwalam). Całkiem miła lektura.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz