Autor miał ciekawy pomysł na wycieczkę: pojechać tam, gdzie nic nie ma. Po dłuższych rozmyślaniach wyszło mu, że idealnym miejscem na realizację marzenia będzie Syberia i okolice. Pojechał raz, pojechał drugi i tak mu już zostało. A potem napisał książkę. Barwne opisy Pietropawłowska Kamczackiego, Norylska i innych miejscowości w rejonie, gdzie diabeł mówi dobranoc, sprawiają, że ciężko się oderwać od lektury, która nie jest zbyt długa i bardzo szybko się kończy. Mocną stroną książki są rozmowy z ludźmi, których autor napotykał na swojej drodze, a że przemieszczał się głównie autostopem, to i trochę tych spotkań się zebrało, co pozwoliło przedstawić obraz prawdziwego życia na końcu (lub początku w zależności od perspektywy) świata.
Tolkien był jedną z przyczyn mojego zainteresowania fantastyką. Zaczęło się od planszowej Wojny o Pierścień, potem przyszła kolej na Hobbita w roli lektury nadobowiązkowej w podstawówce, a później jakoś się to wszystko potoczyło. I choć przez długi czas, jeśli chodzi o Tolkienowską prozę, nie wyszedłem poza kanon Hobbit - Władca Pierścieni - Silmarillion, to zawsze chciałem się przekonać, co też Mistrz jeszcze stworzył. I tak powoli skupywałem książki przez niego napisane, ale ciągle brakowało mi czasu, żeby się nimi zająć. Aż w końcu Prószyński powydawał to, co przeredagował Christopher Tolkien, Nowa Fantastyka uczyniła z Upadku Gondolinu książkę miesiąca, więc się zmotywowałem do lektury. O czym warto wspomnieć: dobrze jest wcześniej przeczytać Silmarillion, wtedy wiele rzeczy staje się bardziej zrozumiałych. Upadek Gondolinu jest pierwszą opowieścią ze Śródziemia napisaną przez Tolkiena, nigdy niewydaną, trochę popoprawianą i odłożoną w niedokończonej wersji do szuflady. Syn autora postanowił w książce umieścić różne wersje tej uzupełniającej Silmarillion historii i pokazać, jak zmieniały się zamysły jego ojca. Opowieść traci przez to trochę na spójności (choć pamiętajmy - nigdy nie została przez autora ukończona), ale za to jest prawdziwą gratką dla tolkienofilów. Szkoda, że i Christophera już nie ma z nami na tym świecie, bo razem z nim odeszło poznawanie tekstów z szuflady Tolkiena seniora.
Finlandia. Kraj, o którym mało wiemy poza tym, że mają tam dużo jezior, lasy, świętego Mikołaja, niskie temperatury i Helsinki. Aleksandra Michta-Juntunen, jako wrośnięta już w fińskie społeczeństwo przedstawia, jak ono funkcjonuje, opowiada, jacy są Finowie, co jedzą, czym się zajmują. Wyjaśnia, dlaczego Finlandia to nie Skandynawia, tłumaczy, dlaczego sauna jest fajna i jakie są zawiłości fińskiego języka, a na koniec podaje przepisy na dania fińskiej kuchni. Można się z tej książki sporo dowiedzieć, szkoda tylko, że wiele z informacji podanych jest w encyklopedyczny sposób i często brakuje własnego spojrzenia autorki.
Paski postępu:
Lucy i Stephen Hawking - George i tajny klucz do Wszechświata - 86%
Margaret Atwood - Opowieść Podręcznej - 85%
Jacek Komuda - Bohun - 77%
Jacek Inglot - Operacja "Komendant" - 76%
Andrzej Pilipiuk - Wilcze leże - 72%
Paweł Kardasz - Safari. Zapiski przewodnika karawan - 70%
Aneta Jadowska - Diabelski Młyn - 70%
Marek Tomalik - Australia. Gdzie kwiaty rodzą się z ognia - 69%
Hal Duncan - Welin - 57%
antologia - Dragoneza - 54%
Martyna Raduchowska - Fałszywy Pieśniarz - 50%
antologia - Wigilia pełna duchów - 47%
Markus Flohr - Gdzie sobota jest niedzielą - 45%
Antoni Ferdynand Ossendowski - Gasnące ognie - 45%
Paweł Goźliński - Akan - 44%
Andrej Bán - Słoń na Zemplinie - 39%
Daniel Keyes - Kwiaty dla Algernona - 38%
Robert A. Heinlein - Drzwi do lata - 38%
antologia - Umieranie to parszywa robota - 37%
Paweł Smoleński - Wnuki Jozuego - 37%
Ahmed Saadawi - Frankenstein w Bagdadzie - 34%
Jarosław Kret - W Ziemi Świętej - 34%
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz