Pierwszy tom czytałem na tyle dawno temu, że niewiele już z niego pamiętałem; wiedziałem, że jest szkoła na stacji kosmicznej, gdzie uczniowie zrzeszeni w gangi walczą ze sobą, pamiętałem też, że dorośli bohaterowie próbują uciec z tejże stacji. Spotkałem się też z porównaniami do Gry Endera, ale w zasadzie jedynym, co łączy obie powieści, jest umieszczenie akcji w kosmosie i obecność szkoły. Bardzo wyraźny jest podział na świat dzieci i rodziców: jedni z drugimi mają niewielki kontakt, nie rozmawiają ze sobą i nie znają swoich problemów. Istnieje też granica między uczniami i uczennicami: te drugie w zasadzie w ogóle nie pojawiają się na kartach książki. Ogólne wrażenia z lektury mam pozytywne; nie jest to wprawdzie wybitna literatura, ale potrafi trzymać w napięciu, choć akcja rozwija się stosunkowo powoli. Z jednej strony uderza brutalność życia uczniowskiego, z drugiej zaś pojawia się trochę ckliwych, moim zdaniem niepotrzebnych momentów.
Trzeci tom cyklu Teatr Węży to solidna porcja fantasy. Jest to jeden z niewielu przypadków, gdy wraz z każdą kolejną częścią poprawia się jakość utworów. Niestety, jak zwykle w przypadku cykli, odnośnie poprzednich tomów (a zwłaszcza pierwszego) zawodzi mnie pamięć. Powinienem je czytać jeden po drugim, ale autorzy do spółki z wydawcami nie chcą mnie rozpieszczać. No ale ostatecznie dostałem bardzo przyjemne dark fantasy o poszukiwaniu własnej tożsamości, zadawaniu pytań, na które niekoniecznie chce się znać odpowiedź i o koszcie grzebania w przeszłości. Spodobała mi się kreacja bohaterów, zwłaszcza pozytywnych; negatywni dostają trochę mało czasu antenowego. Nie wiem, czy to koniec przygód Krzyczącego w Ciemności, ale mam ochotę na więcej.
